Teatr terapeutyczny – Warszawa i okolice

Przekonaj się, że terapia sztuką przynosi oczekiwane i zaskakujące rezultaty. Moi Pacjenci zauważyli znaczną poprawę jakości życia, a także rozwój osobowości i twórcze podejście do rozwiązywania trosk dnia codziennego.

Czym jest teatr terapeutyczny?

Nie od dziś wiadomo, że teatr to wspaniała i skuteczna metoda terapii, która wspiera rozwój człowieka. Jeśli chcesz nauczyć się poprawnej komunikacji, poprawić relacje społeczne rozwijać kreatywność, poznawać swoje ja – te zajęcia są dla Ciebie!

Teatr terapeutyczny uczy empatii i pomaga zrozumieć intencje innych osób. Poprawna komunikacja, stanowiąca rozległe i skomplikowane zagadnienie, to klucz do budowania wartościowych relacji międzyludzkich. Aby móc skutecznie się komunikować, warto poznać narzędzia do wyrażania emocji – nie tylko poprzez słowa, ale i gesty, śpiew, dźwięki czy tembr głosu. Tego właśnie nauczy Cię teatr terapeutyczny! Warszawa to miasto, w którym od lat organizuję zajęcia cieszące się dużą popularnością. Serdecznie zachęcam do zapisów.

Dlaczego warto wybrać teatr zaangażowania społecznego?

Teatr zaangażowany społecznie stawia na równi zarówno uczestnika, jak i nauczyciela. Oznacza to, że zrywa z konwenansami, znanymi od lat. Również widz traktowany jest na równi z aktorami i trenerami. Ta demokratyczna forma teatru stwarza ogromne pole do interakcji społecznych i poruszania społecznych tematów.

Jeśli interesuje Cię interaktywna forma teatru, z pewnością powinieneś wybrać teatr zaangażowany społecznie.

Podczas warsztatów teatralnych zmierzysz się z własnymi słabościami i nauczysz się je pokonywać. To także wspaniały sposób, aby otworzyć się na ludzi i nowe znajomości. Poznasz wiele wspaniałych osób o różnych talentach i sposobach patrzenia na otaczający świat.

Od lat stawiam na interaktywny teatr, który jednoczy ludzi i wyzwala ogromne pokłady kreatywności. Co istotne – scenariusz jest tworzony wspólnie w trakcie warsztatów, a inspiracją do powstania mogą być osobiste przeżycia uczestników czy historie głęboko zakorzenione w kulturze.

Teatr terapeutyczny – terapia a teatr

Teatr terapeutyczny. Terapia a teatr
(z gr. therapeuéin ‒ opiekować się, oddawać cześć, leczyć; łac. therapia)

Związki terapii i teatru sięgają starożytności. W Grecji kapłani Asklepiosa, wznosili medyczno-terapeutyczne sanktuaria (tzw. asklepiejony), w których zalecanym elementem kuracji był udział w widowiskach teatralnych, prezentowanych w budowanych w tym celu amfiteatrach i odeonach. Rozwojowi greckiej praktyki terapeutyczno-teatralnej towarzyszyła refleksja dotycząca pojęcia kátharsis (gr. oczyszczenie), która uzasadniała uzdrowicielską funkcję sztuki. Powiązanie przez Arystotelesa katharsis z teorią tragedii utrwaliło w kulturze europejskiej przekonanie o terapeutycznym działaniu teatru, który zaspokaja potrzebę przeżywania emocji, ekspresji, naśladowania i przynosi przeobrażenie człowieka -aktora i człowieka- widza. W XX w. przekonanie to wzmocniło wprowadzenie tzw. arteterapii (termin powstał w 1942 w Wielkiej Brytanii, w Polsce przyjęty dopiero w latach osiemdziesiątych XX w), czyli psychoterapeutycznej metody leczenia, wykorzystującej sztukę jako narzędzie diagnozy, terapii i rehabilitacji. Wśród wielu dziedzin arteterapii, uprawianej dziś także poza lecznictwem ‒ np. w edukacji, rewalidacji i resocjalizacji, znalazły się także: choreoterapia (terapia tańcem), dramaterapia (terapia dramą) i teatroterapia.

Terapia teatrem polega na (współ)kreowaniu przez aktora / pacjenta dzieła teatralnego, a w czasie jego tworzenia, na doświadczaniu, symbolicznym wyrażaniu poprzez grę i przepracowywaniu, przy pomocy reżysera / przewodnika / terapeuty, doznawanych przeżyć i emocji. Proces ten wykorzystuje fenomen transformacyjnych właściwości teatru, pobudza zdolność do przemiany, by umożliwić samoidentyfikację i wszechstronny rozwój twórcy. Oparty na podobnych zasadach teatr, zwany „terapeutycznym”, od kilkudziesięciu lat uprawiany jest w środowisku osób z niepełnosprawnościami, grupach dysfunkcyjnych czy zagrożonych wykluczeniem społecznym, pełniąc tu funkcję pośrednika w procesie indywidualnego rozwoju aktorów oraz edukacji / animacji kulturowej grupy.

Inicjatorzy tego teatru (m.in. Julian Beck, Giuliano Scabia, Augusto Boal, Zygmunt Duczyński, Bohdan Głuszczak, Bolesław Greczyński) przyjętymi sposobami pracy nawiązywali do doświadczeń teatru wspólnoty. W polskiej teatrologii skonceptualizował takie zjawiska Lech Śliwonik w formule „teatru dla życia”, postrzegając teatr jako drogę, a nie cel, efekt. Współczesna terapia teatrem posługuje się wieloma formami, technikami i strategiami, szczególnie często włączając metody terapii społecznej (Teatr Forum, Teatr ze społecznością, teatralne poszukiwania tożsamości lokalnej w działaniach np. Teatru Węgajty, Stowarzyszenia Teatralnego Chorea).

Nie tylko terapia sięga po środki teatralne, w dziejach teatru wielokrotnie zachodził proces odwrotny; to teatr wykorzystywał procedurę i metody terapii dla własnych zadań: m.in. sposobów budowania społecznej interakcji i etyki pracy teatralnej, opracowania idei i technik sztuki aktorskiej, oddziaływania na publiczność, jak np. w koncepcjach i praktyce artystycznej Konstantego Stanisławskiego, Mikołaja Jewreinowa, Antonina Artauda, Juliusza Osterwy, Jerzego Grotowskiego, Eugenia Barby, Roberta Wilsona i wielu innych.

Żródło: ENCYKLOPEDIA TEATRU POLSKIEGO